ریفلاکس مثانه به حالب از موارد شایع و بسیار مهم در طب کودکان است. ریفلاکس مثانه به حالب می تواند منجر به پیلونفریت، آسیب دائمی به کلیه و اسکار ثانویه به عفونت شود. ریفلاکس به خودی خود منجر به آسیب بافت کلیه
نمی شود مگر این که با عفونت یا افزایش فشار داخل مثانه همراه باشد.

  تشخیص به هنگام ریفلاکس می تواند موجب درمان مناسب و در نتیجه پیشگیری از عوارض دائمی آن شود. در حال حاضر روش های تشخیصی متعددی برای ریفلاکس وجود دارد که Voiding Cystourethrography ( VCUG ) و Direct Radionuclide Cystography (DRC) از متداول ترین آنها می باشند. اگر چه DRC مزایایی ازقبیل حساسیت بیشتر و میزان اشعه کمتری دارد، VCUG همچنان یک ابزار تشخیصی سودمند است که به خوبی هم آناتومی و هم درجه بندی ریفلاکس را مشخص می کند. بسیاری از پزشکان برای تمامی پسران در اولین ارزیابی VCUG و در ارزیابی های بعدی DRC راپیشنهاد می کنند. در حالی که برای بیماران دختر گروهی از پزشکان همان رهیافت پسران را دنبال می کنند، اما بیشتر پزشکان DRC را برای اولین ارزیابی ریفلاکس در دختران پیشنهاد می کنند. هردو روش تشخیصی ذکر شده محدودیت هایی هم دارند: گذاشتن کاتتر ادراری با عوارض و استرس برای بیمار و والدین همراه است. دو روش تشخیصی جدیدتر microwave radiometry و indirect radionuclide cystography بدون نیاز به کاتتر گذاری، به تشخیص ریفلاکس کمک می کنند. این دو روش تشخیصی تاکنون به خوبی استاندارد نشده‌اند و لذا کمتر از آنها استفاده می شود. محدودیت دیگر روش های فعلی قراردادن کودکان در معرض اشعه حتی به میزان بسیار کم می باشد. MR VCUG و سیستوسونوگرافی حداقل میزان اشعه را دارند. این دو روش نیز نیازمند ارزیابی های بیشتر می باشند.