دژنراسیون دیسک بین مهره‌ای باعث ناپایداری نسبی اولیه، هیپرموبیلیتی و هیپرتروفی مفاصل فاست، به‌ویژه در زوائد مفصلی فوقانی می‌شود. این درنهایت منجر به یک کاهش در ابعاد کانال نخاع و کمپرسیون ساختارهای عصبی و در نهایت لنگش متناوب ناشی از احتقان وریدی و پرفشاری وریدی در اطراف ریشه‌های عصبی می‌شود. در این مطالعه، مروری بر آسیب‌شناسی، علائم بالینی، تشخیص و روش‌های درمانی جدید تنگی کانال نخاع کمری انجام دهیم. تعداد 66 مقاله در فاصله زمانی سال_­های 2016-1980 با جستجو در منابع انتخاب و برای انجام یک مطالعه مروری مورد بررسی قرار گرفتند. اکثر بیماران با تنگی کانال علامت‌دار لنگش نوروژنیک متناوب همراه باخطر افتادن در حرکت دارند. اگرچه یافته‌های فیزیکی و علائم بالینی در تنگی لومبار حاد نیستند، یافته‌های رادیوگرافیک ولی شدید هستند. افتراق علائم لنگش عروقی از لنگش نورولوژیک مهم است. تصاویر MRI یک متد غیرتهاجمی و خوب برای ارزیابی تنگی کانال می‌باشد. اگرچه مطالعات زیادی درباره پیشرفت طبیعی تنگی وجود دارد ولی علائم بالینی معمولاً به‌طور مطبوعی با برخورد غیر جراحی درمان می‌شود. در بیمارانی که به درمان غیر جراحی پاسخ نمی‌دهند، نمایشن‌های جراحی مثل دکمپرسیون تنها یا با فیوژن نیاز می‌شوند. بازگشت شیب لگنی بعد فیوژن مرتبط با پیش_­آگهی بالینی خوب می‌باشد. امروزه تمایل به انجام جراحی‌های کمتر تهاجمی مثل لامینوتومی دوطرفه و ترومپت فراگیر شده است.