آموزش فراگیر به عنوان روش کارآمد در سال_­های اخیر بصورت فزاینده_­ای مورد توجه قرار گرفته است. فراهم کردن امکانات آموزشی و پرورش یکسان برای تمام کودکان جامعه از اصول مسلم نظام آموزشی کشور ما است. نظام آموزشی پس از نهاد خانواده بیشترین اثرگذاری را بر رشد فرد دارد. دو رویکرد کلی بر این اساس وجود دارد که رویکردی که به ارائه خدمات به تمامی افراد جامعه به گونه_­ای می_­پردازد که هیچ فردی از بستر عادی جامعه جدا نشود روش مناسب شناخته می_­شود. با روند رو به کاهش جمعیت کشور و نیاز به نیروی کار در آینده می_­توان از کودکان با نیاز ویژه و توانایی_­های آن_­ها در جامعه استفاده نمود براین اساس باید توجه ویژه به آن_­ها صورت گیرد. روش انجام مطالعه از نوع تحلیلی می_­باشد. مروری جامع با کلیدواژه_­های کودکان استثنایی، مدارس تلفیقی، آموزش فراگیر در پایگاه_­های Google scholar ،Since direct ،Iran medex ،SID  ،Mgiran با تاکید بر پژوهش_­های داخلی انجام شد. یافته_­ها نشان از نگرش منفی معلمان در جذب و تحت پوشش قرار دادن کودکان با نیاز ویژه دارد که مانع اجرای طرح فراگیرسازی است.
کلاس_­های شلوغ، عدم فضاسازی مناسب، کمبود خدمات توانبخشی و نظارت ناکافی بر روابط منفی هم_­سالان از موانع دیگر است. البته پژوهش_­ها محدودیت_­هایی من_­جمله توجه به گروه آماری خاص و بررسی مراحل ابتدایی اجرای مطالعه داشته است، در مجموع نیازمند اجرای طرح در همه مراکز و سپس پیگیری چالش_­های آن، ضروری است به معلمان عادی و رابطین آموزشی و پرورشی آموزش داده و مشکلات آن_­ها حل شود نگرش آن_­ها اصلاح شده و از همکاری والدین نیز استفاده نمود.