دوره 12، شماره 4 - ( 1-1402 )
جلد 12 شماره 4 صفحات 50-30 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشجوی دکترا، گروه مهندسی پزشکی، دانشکده علوم و فناوریهای پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران.
چکیده: (2397 مشاهده)
روی و آلیاژهای آن بهعنوان امیدوارکنندهترین ماده فلزی زیست تخریبپذیر بهدلیل نرخ تجزیه بیولوژیکی مناسب در داخل بدن، محصولات تخریب زیستی قابلجذب و زیست سازگاری عالی برای کاربردهای بالینی در نظر گرفته می شوند. با این حال استحکام فلز روی(Zn) به فرم خالص معمولاً کمتر از مقادیر مکانیکی لازم در ایمپلنتهای فلزی از جمله فیکساتورهای استخوانی و یا استنتها می باشد که کاربردهای گسترده تر این فلز را محدود می کند. همچنین رهایش بیش از حد یون Zn2+ در محیط بیولوژیکی، منجر به مرگسلولی بالا و عدم پذیرش آن توسط بافت میزبان می گردد. بهمنظور ارتقای استحکام مکانیکی و تعدیل در انتشار یون Zn2+، می توان این فلز را با سایر عناصر فلزی آلیاژ کرد و همچنین از فرآیندهای مختلف اصلاح سطح جهت افزایش زیست سازگاری، استفاده نمود. در این بررسی، پیشرفتهایی که تاکنون در خصوص افزایش استحکام و زیست سازگاری صورت گرفته، بیان شده است. در نهایت به جهت گیری های پژوهشی در این زمینه و راهنمایی ها با هدف توسعه ی آلیاژهای روی قابل جذب با کارایی بالا در آینده، پرداخته می شود.
نوع مطالعه: مروری |
موضوع مقاله:
ارتوپدي،تروماتولوژي
دریافت: 1401/4/14 | پذیرش: 1402/2/20 | انتشار: 1402/2/20
دریافت: 1401/4/14 | پذیرش: 1402/2/20 | انتشار: 1402/2/20
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |