درد احساس ناخوشایندی است که بعد از آسیب بافتی ایجاد می‌گردد، رنج بردن و ناتوانی حاصله از درد، سبب کاهش کیفیت زندگی در تعداد زیادی از افراد می‌شود. بسیاری از محققین، مکانیسم‌های فیزیولوژیک را در پاسخ به درد، مسیرهای آناتومیکی و نوروترانسمیترهای مانند 5 هیدروکسی_­تریپتامین، برادی_­کینین، هیستامین، ایکوزانوئیدها، لکوترین_­ها و هیدروکسی_­اسیدها و سیتوکنین_­ها را مرتبط با عملکرد درد را مورد مطالعه قرار داده_­اند. کنترل درد و یا تخفیف درد یکی از اهداف مهم در درمان بیماری_­ها است و اهمیت ویژه_­ای برای پزشکان دارد، حتی اگر از نظر پاتولوژیکی قابل‌درمان نباشد، افراد ذی_­صلاح پزشکی از پنج گروه کلی(داروهای اپیوئیدی، داروهای استروئیدی، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی_­(NSAIDs)، بی‌حس کننده‌های موضعی، بی‌هوش کننده‌های عمومی) برای کاهش درد استفاده می_­کنند. گاهی هم از داروهای ضد درد متفرقه و روش_­های سنتی کاهش درد بهره می_­جویند. لذا بررسی پاتوفیزیولوژی درد و داروهای مؤثر در کنترل آن و جمع‌بندی اطلاعات و استفاده بهینه در موقع ضرورت تا حدی می_­تواند مفید باشد. در این مطالعه مروری تعداد 53 مقاله بین سال‌های 2015-1985 با جستجوی وسیع در پایگاه‌های اطلاعاتی بررسی شد و در میان مقالات یافت شده مقالات مرتبط موردبررسی قرار گرفت. برای اینکه در طی مسیر بررسی مقالات دچار تورش نشویم، فقط از ژورنال‌های مربوط به یک مجله استفاده نشد و از ژورنال‌های معتبر رشته‌های گوناگون پزشکی بهره بردیم. مطالعه مسیرهای آناتومیکی انتقال درد نشان می‌دهد که داروهای ضد درد در سطوح مختلف نظیر نخاع، ساقه مغز، تالاموس، قشر مغز، مایعات بافتی و آزادسازی میانجی‌ها در کنترل درد مؤثر است و مورفین قوی‌ترین و قدیمی‌ترین ترکیب ضد درد می‌باشد ولی به خاطر عوارض جانبی فراوان و خطر اعتیاد کمتر موردتوجه می‌باشد و استفاده از روش‌های سنتی به‌ویژه گیاهان دارویی در درمان درد از قبل متداول بوده و در حال افزایش است.